مقایسه دو روش آموزش سخنرانی و ترسیم نقشه مفهومی بر میزان یادگیری و رضایت دانشجویان

مقدمه: ارتقای یادگیری معنادار یکی از اهداف اصلی آموزشی است و عاملی مهم در ارتقای تفکر خلاق، تفکر انتقادی و توانایی حل مسأله در فراگیران است. از طرفی ارزیابی روند تحصیلی دانشجویان یکی از وظایف آموزشی اساتید است؛ لذا این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر دو روش آموزشی مبتنی بر سخنرانی و نقشه مفهومی، بر سطوح یادگیری شناختی و رضایت دانشجویان مامایی از ترسیم نقشه مفهومی در تکالیف دانشجویی انجام شد. روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی یک سوکور بود که به مدت ۸ جلسه طی ۲ ماه متوالی بر روی 35 دانشجوی مامایی دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1389 انجام گرفت. انتخاب نمونه ها به روش سرشماری بود. اطلاعات مربوط به یادگیری و رضایت دانشجویان توسط دو پرسشنامه محقق ساخته، جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی مستقل در سطح معناداری 05/0>p تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: تدریس به شیوه نقشه مفهومی نسبت به روش معمول (سخنرانی) در ارتقای سطوح بالای حیطه شناختی تأثیر معناداری داشت(24/3=t، 001/0=p)؛ هرچند تفاوت معناداری بین دو روش در سطوح ابتدایی حیطه شناختی به دست نیامد (06/0=p). همچنین در خصوص شیوه های مختلف ارائه تکالیف دانشجویی، ترسیم نقشه مفهومی بالاترین امتیاز (95/0 از یک) را کسب نمود. نتیجه گیری: از آنجا که روش آموزشی نقشه مفهومی، بر میزان یادگیری معنادار بیش از شیوه سخنرانی مؤثر بود و با توجه به محبوبیت بالای ترسیم نقشه مفهومی نسبت به سایر اشکال ارائه تکالیف درسی در میان دانشجویان، پیشنهاد می شود اساتید جهت دانش افزایی دانشجویان از این شیوه برای ارائه تکلیف استفاده نمایند.